Deze blog gaat over courgettislierten en strontziek zijn. Nee, het gaat niet over voedselveiligheid of salmonella. Het gaat wél over jou. En mij.

Jij en ik. Mensen. Allebei. Wij doen handige dingen als mens, en wij doen onhandige dingen. Dan heb ik het niet over brokken maken in de keuken of dingen zoals ‘scherven brengen geluk’, want daar ben ik ook heel erg goed in, maar wel over dagdagelijkse kleine en grote, zichtbare en onzichtbare moves die we maken, die niet altijd even goed werken. Zo dragen we allemaal wel eens een masker, spelen we allemaal ooit wel eens een rolletje of doen we alsof het allemaal dik oké is met ons terwijl het dat niet is. En, op zich is daar helemaal niks mis mee, want als het werkt dan werkt het. Punt.

Soms zijn er echter momenten in je leven dat je hierin gaat overdrijven zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Je schiet dan als het ware door in iets wat aanvankelijk wel leek te werken (vb. doorgaan met werken als je toch al moe bent) en brengt jezelf hier meer mee in de problemen dan dat eigenlijk de bedoeling is. Want eigenlijk is dat doen alsof vaak een middel, een manier om iets te kunnen negeren of niet te moeten voelen,…controle dus. Als jij één keertje over je grens gaat, of een paar keer hier of daar, is er niet direct een groot probleem. Als je dit structureel blijft doen, dan komen we wél in de problemen.

Het zijn deze momenten, die je kan vervloeken in het moment zelf, maar waar je nadien met veel dankbaarheid naar terug kan kijken.

Jaren geleden werd ik ziek, heel ziek. Uitgeblust van te veel te doen, voor anderen. “Eerst jij dan ik”, was de regel die mij overal stuurde: thuis, op het werk, bij vrienden, bij familie, … er was geen andere optie dan er eerst voor een ander te zijn. Jammer genoeg werkte dat niet of niet meer voor mij, werd ik ziek en moest ik leren om ook aan mezelf te denken. Het duurde jaren om te leren wat ik nu weet. Ik speelde een rol, ik volgde een regel; de regel die zei dat ik niet mocht stoppen en altijd moest blijven doorgaan. Niet erg handig dus!

Ik zeg nu ‘jammer’, maar eigenlijk moet daar ‘gelukkig’ staan. Gelukkig dat ik leerde om ook aan mezelf te denken. Het is het beste dat ik ooit heb gedaan en heb geleerd. Anders was ik nu niet meer dan een schim van mezelf, onderdanig aan anderen, niet wetend wie ik was of waar ik naartoe wilde.

Maar… dat had ik toen dus te leren. En hoe! De grootste les die ik te leren had, was om mezelf te laten zien. Ik moest leren om aan te geven hoe het met me ging. Als iemand aan me vroeg ‘En hoe is ‘t’, dan was het antwoord. Goed, goed! Punt. Of het nu goed ging of niet, het antwoord was ‘goed’. Straf he? Ook niet erg handig dus, als je je helemaal niet goed voelt. Waarom zeggen we dat toch?

Het zijn deze momenten, die je kan vervloeken in het moment zelf, maar waar je nadien met veel dankbaarheid naar terug kan kijken. Ik had een aantal ervaringen nodig die me leerden hoe fout dat was…

 

Zo stond ik op een dag in de supermarkt een dorp verderop. Ik was namelijk doodmoe, had vaak amper energie om boodschappen te doen dus trok ik een paar kilometer verder, waar het rustig was en waar de kans op bekend volk tegen het lijf te lopen, zeer klein was. Het was een enorme opgave om die dag naar de winkel te gaan. Ik was moe, futloos, had geen energie, voor niks, …en sleepte me vooruit. Ik was een wrak. Dat was wat ik vanbinnen voelde, maar vanbuiten was er duidelijk niet veel van te zien… Ik was een expert in doen alsof dat alles goed was.

Bij de groenten afdeling stond ik wat te draaien, want beslissingen nemen was dus ook niet mijn sterkste vak in die periode. Knopen doorhakken over kip of vis, waren aartsmoeilijk. Keuzes maken in functie van welke groenten we gingen eten, waren bijna onmogelijk. Plotseling sprak iemand me aan. Een bekend gezicht: ‘Hey Annick, mag ik nu eens iets vragen…’ Natuurlijk mocht ze dat! ‘Wij eten courgetti deze avond. Weet jij toevallig hoeveel courgetten je nodig hebt voor 4 personen: 2 volwassenen en 2 kinderen’.

Ik stond met mijn mond vol tanden. Nee, dat wist ik niet. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht op dat moment om zelf courgettislierten te maken, want alleen nog maar moeten nadenken over hoeveel courgetten je nodig hebt, was al te vermoeiend, laat staan er ook nog eens aan moeten beginnen om al die slierten te maken.

‘Oei nee, dat weet ik niet’, was dus het antwoord.

‘Ah toch merci. Ik dacht die Annick dat ziet er zo’n gezonde uit, die zal dat wel weten’

En ze was weg. Bam. Ik zag er toch wel een gezonde uit.

Daar stond ik. Naar mijn gevoel de meest “overstresste” ongezonde kip die er rondliep op de planeet. Niet meer in staat om beslissingen over kip of vis te nemen, laat staan om avondeten te maken.

Maar ik zag er blijkbaar gezond uit.

Ik wist dat het klopte. Ik wist dat ze gelijk had. Ik deed het elke keer opnieuw.

Niet alleen zij zag dat ik er gezond uit zag.

Ook mijn vrienden, familie en zelfs af en toe ook mijn partner hadden niet door hoe het met me ging. Hadden die dan prut in hun ogen?

Nee.

Het zat bij mij.

Ik bleef sterk.

Ik bleef gaan.

Ik liet niets zien.

Ik bleef roeien met de riemen die ik had, maar eigenlijk waren mijn riemen toen al lang vergaan.

En bovenal, ik sprak het NIET uit, niet, nooit, amper, weinig. Als ik al maar iets liet zien van hoe het met me ging, dan dacht ik dat ik al de hele dag had lopen zagen en zeuren tegen iedereen. Niet dus. Ik gaf niets, ik liet niets zien, … ze hadden er het raden naar. Lieve dame, die me de vraag destijds stelde, als je dit nu leest …dank je wel dus om die vraag die dag aan mij te stellen.

Laat jezelf zien. Laat zien dat niet alles is wat het lijkt. Doe jezelf en een ander een plezier.

Het is zo enorm belangrijk om te laten zien wat er is. Wat er écht is. En nee, je hoeft niet aan de hele wereld te laten zien hoe het met je gaat als je in de put zit of als het even minder met je gaat, maar het is wél echt nodig dat je dit aan iemand toont. Je hoeft facebook er niet vol mee te smeren, maar omring je met mensen waar je je goed bij voelt. Zoek het contact. Laat het zien.

Waarom maken we onszelf zo vaak iets wijs? Waarom blijven we allemaal doen alsof we het allemaal aankunnen en we vlotjes meesurfen op de tsunami golven van de maatschappij? Waarom crashen we thuis allemaal en durven we dat (bijna) tegen niemand zeggen? Waarom denken we dat we dit allemaal moeten blijven kunnen? Wie heeft ooit gezegd dat het zo moeilijk zo zijn om alle rollen te combineren? Wie heeft ooit gezegd dat jij dat allemaal alleen moet kunnen: én een goeie mama zijn, en er altijd goed uitzien, en altijd gelukkig zijn en altijd veel geduld hebben én altijd lekker eten op tafel zetten én altijd op tijd op je werk zijn én geen enkele afspraak vergeten én altijd paraat staan voor je vriendinnen én direct recht springen als iemand iets van je nodig heeft?

Vandaag sta ik veel sterker in mijn schoenen, weet ik wat ik wil en wat niet en draag ik dat ook uit. Is dat altijd makkelijk? Nee. In heel het proces bots je regelmatig op weerstand, bij jezelf en bij anderen. De mensen die belangrijk voor me zijn, hebben er alle voordelen van ondervonden. En de nadelen ook, maar die hebben veel minder gewicht dan al het goede dat erbij komt kijken.

Als ik voor mezelf kies, wil dat niet zeggen dat ik TEGEN jou kies. Als jij dat zo ziet, dan zit er iets bij jou. Niet bij mij.

Het is niet omdat jij plotseling leert om aan jezelf te denken, dat anderen hiermee akkoord moeten gaan. Het zou gemakkelijk en fijn zijn, maar zo zal het niet altijd lopen. Ik botste op weerstand, sommige mensen verdwenen uit mijn leven en anderen kwamen erbij. En ook dat is oké.

Niets is wat het lijkt. Er zijn verschillende manieren om erachter te komen hoe het écht met jou of met iemand anders gaat. Laten we beginnen bij onszelf en pas aan een ander willen gaan sleutelen als we zelf helemaal perfect zijn afgesteld. Guess when that happens…

Ik heb persoonlijk al werk genoeg met mezelf. Ik weet niet hoe dat bij jou zit?

Het is nodig om ons te laten zien. Zoals Brené Brown het zo heerlijk zegt:

“If you are not in the arena also getting your ass kicked, I am not interested in your feedback.”

De 5 manieren die je op weg helpen

Laten we met ons allen alvast aan de slag gaan met deze 5 manieren op weg naar meer échtheid

(én op weg naar meer courgetti slierten van de Albert Heijn uit een zakje. Wat kan het leven simpel zijn!)