Ik werk in mijn praktijk dagelijks met individuen. Zowel de privé als de professionele context komen aan bod. Ik draag een warm hart toe aan zelfzorg, jezelf op de eerste plaats zetten en dit dan vooral in het ouderschap als in elke andere relatie, waaronder uiteraard ook professionele relaties en het ondernemerschap. Jaarlijks volg ik supervisie, intervisie en diverse opleidingen in binnen- en buitenland om bij te dragen aan professioneel, ethisch en kwaliteitsvol werk.
Contextuele gedragstherapie ACT en de Relational Frame Theory (RFT) zijn sinds lang de basis van mijn werk. Sinds 2022 is daar PBBT® bijgekomen, de nieuwe gedragstherapie. PBBT is volledig gebaseerd op de laatste wetenschappelijke inzichten over menselijk gedrag. Ik volg maandelijks supervisie bij Dr. Yvonne Barnes-Holmes (https://www.perspectivesireland.com/) en bij Lieve Bruyninx (https://factorpsy.nl/).
Ik word vaak gezien als een psycholoog wat ik niet ben. Hierdoor is geen tussenkomst van het ziekenfonds mogelijk.
Het verhaal achter ‘& Ik’
Annick stelde zich vroeger nooit de vraag: ‘& ik?’ Wanneer ga ik iets leuks doen? Wanneer zal ik eens aan mezelf denken? Hoe pas ik in dit plaatje thuis in mijn samengesteld gezin of op het werk? Wat heb ik nodig? Wat wil ik eigenlijk? ‘& ik?’
Ze zorgde altijd voor andere mensen, vooral thuis, bij familie, vrienden en ver daarbuiten. Annick wilde de perfecte stiefmoeder, vriendin, dochter, partner… zijn.
‘& ik’ op het werk? Annick? Die zorgde dat alles picobello werd afgewerkt, zo snel en zo goed mogelijk. Ze zei nooit nee, ze kon altijd alles aan. Het was haar natuurlijke ‘ik’, gegroeid uit haar overtuigingen, verleden, ervaringen en ‘niet-zo-objectieve-kijk’ op de wereld. Fouten maken? Damn! Dat kan toch niet! Ze wilde de perfecte werknemer zijn. Annick was superwoman…
& toen? Toen was ik niks meer
Ik kon niet meer functioneren. Eerst stopte ik thuis met draaien. Daarna op het werk. Het duurde lang, héél lang, voor ik het zelf in de gaten kreeg. Iedereen zag het. ‘& ik?’ Ik zag het niet. De perfecte moeder, stiefmoeder, werknemer, partner… was nog maar een schim van zichzelf, letterlijk en figuurlijk.
Veel maanden was ik thuis met heel ernstige lichamelijke klachten. Ik kreeg pas veel later de diagnose burn-out. Ik? Onmogelijk. Maar toch was het echt, het was zwaar, moeilijk en erg. Hoe kon me dit overkomen? ‘& ik?’ Ik was superwoman niet en ik was het ook nooit geweest. Ik wil het ook nooit meer zijn.
Ik ging aan mezelf werken: ik volgde loopbaanbegeleiding, cursussen, leerde nieuwe mensen kennen, kreeg nieuwe kansen… ‘& ik?’ Ik was er klaar voor. Na lang thuis te zitten, werd het hoog tijd om terug te gaan werken. Het was welletjes geweest. De draad thuis was terug opgepikt. Een nieuwe job. Ik vloog er weer in!
1 jaar en bam! Daar zat ik… weer thuis. Herval in burn-out… of eigenlijk bore-out. Ik! Ik die het allemaal toch wist, die zoveel had geleerd over zichzelf. Zelfzorg, grenzen stellen, waar krijg je energie van, wat heb je nodig? ‘& ik?’
Ik was in de val getrapt. Nee, je moet niet eventjes een inzicht krijgen om je leven helemaal om te draaien. Nee, je moet niet één boek lezen en dan weten wat je moet doen. Dat werkt niet!
Het is keihard werken aan jezelf, dag in dag uit, soms een dag weer niet en dan weer wel. Met vallen en opstaan. Je hebt moed nodig, lef (veel lef) en nog veel meer mildheid, compassie en schouderklopjes voor jezelf. Elke dag opnieuw.
Het voornaamste is het besef dat je ook maar een mens bent en dat je goed genoeg bent. Altijd en overal.
Sometimes the smallest step in the right direction ends up being the biggest step of your life. Tip-toe if you must, but take the step.
