EEN BURN-OUT IS EEN CADEAUTJE

Waarom je dankbaar moet zijn voor een burn-out? Het is zoals een cadeautje met 7 lagen inpakpapier.

En dat is niet cynisch bedoeld. Dat meen ik oprecht.

Als je ooit een burn-out had of je zit er nu middenin, dan weet je als geen ander hoe het is om het gevoel te hebben dat je niets meer waard bent. En als je niet weet hoe dat voelt, lees dan zeker verder. Bij mij ging het als volgt….

Ik had het gevoel dat ik zwak was. Ik kon het niet meer. Mijn werk, mijn gezin, vriendschappen, … alles was me te veel. Ik kreeg mijn werk thuis én op het werk niet meer gedaan. Alles overkwam me en overviel me. Het leven voelde zwaar. Punt. Te zwaar voor mij. Ik was zwak. Het lag aan mij. Ik moest eraan werken. Ik moest beter mijn best doen. Hallo vicieuze cirkel… daar was hij dan!

Mijn geduld was zo groot als een erwt en mijn frustraties torenhoog. Tranen? Die kwamen op elk moment van de dag. Bang? Was ik van alles. Als ik een fietser voorbijreed met de wagen, moest ik achteraf in de achteruitkijkspiegel kijken of die fietser nog wel reed, want ik was er elke keer van overtuigd dat ik iemand zou aanrijden. Ik was bang van alles en zag kleine hindernissen als onoverkomelijk.

TWEE KILOMETER FIETSEN ÉN DAN NOG EEN BRUG OPRIJDEN. NO WAY

Het voorstel van mijn partner om met de fiets twee kilometer verderop een terrasje te gaan doen, zorgde voor een mega ontploffing. Wat dacht hij wel. Dat kon ik niet. Ik moest een brug over. Was hij helemaal gek geworden. Het was te gek voor woorden.

Mijn reactie was onbegrijpelijk voor hem, maar toonde exact hoe ik me toen voelde. Leeg, bang, zwak, onbegrepen en vooral heel moe. Ik kon het niet. Twee kilometer fietsen én dan nog een brug oprijden. No way. We reden met de auto.

Gezellig was het niet. Lange tijd niet. Hij verstond mij niet, ik sprak een andere taal en ik…ik functioneerde niet meer. Niet meer. Écht totaal niet meer. Niemand zag het, of begreep het. Ik verstopte het, waar het kon. Natuurlijk waren er signalen, natuurlijk wist ik ergens ver weg wel dat het echt niet oké was, maar ik wist niet wat te doen. Mijn omgeving ook niet. Ik was te koppig, wilde niet luisteren én bleef vooral ondanks alles, heel vaak nog wel heel sterk overkomen.

Je voelt je dus alsof je elk moment kan instorten en het is slechts een kwestie van tijd dat dat ook gebeurt, als je die vicieuze cirkel nergens kan breken. Je vat energie is leeg. Niet bijna leeg, maar echt leeg. Opstaan ’s morgens is een opgave en ’s avonds ben je kapot. Nee wacht, eigenlijk ben je al kapot als de dag begint. Het liefst zou je onmiddellijk terug in je bed willen kruipen.

Stressbestendig ben je totaal niet meer. Elke kleine taak, thuis of op het werk, lijkt onoverkomelijk. Je doet wel iets, maar bijna niets en soms doe je gewoon ook écht niets. Het ergste van heel de zaak is dat je steevast probeert om dat allemaal te verstoppen voor de mensen in je buurt, want…je wil natuurlijk niet zwak overkomen.

Ik was daar fantastisch goed in. Geen mens die doorhad hoe ik me voelde. Niemand die zag wat er schuilging achter de façade van ‘alles-is-goed’ en ‘ik-kan-alles-aan’. ’s Ochtends de deur uit, twee pluskids naar school en mijn eigen dochter naar de onthaalmoeder.

Geen mens aan de schoolpoort die wist of vermoedde dat ik nadat de voordeur achter me dichtsloeg, vaak in tranen op de grond zakte. Zo… daar was mijn energie. Bye bye… ik had de ochtend rush gehad en het zat erop voor mij die dag. Energievat leeg. Ik sleepte me naar de winkel als dat nodig was, kin naar boven, borst vooruit, vrolijk lachen naar iedereen die ik tegenkwam onderweg.

Wanneer het einde van de schooldag naderde, kreeg ik het al benauwd. Ik moest er weer staan. Ik moest beschikbaar zijn voor 1 kind of soms drie (co-ouderschap met 2 pluskids weet je wel en een partner die er vaak niet was). Na een half uur terug thuis met de drie kids stond het huilen me nader dan het lachen. Ik kon het niet. Het kwam zover dat mijn partner die toen 6 op 7 werkte, ook nog de boodschappen deed, het avondeten maakte, de kids in bad deed, … Ik kon het niet.

Ik kan me niet meer herinneren wat het tij juist deed keren. Ik weet alleen dat het heel veel tijd vroeg. Het vroeg veel begrip van mezelf vóór mezelf en het was een combinatie van verschillende dingen en mensen die mij er weer boven hebben geholpen. Ik heb er zelf hard vóór gewerkt en vooral áán mezelf gewerkt.

Elke kleine stap die ik toen heb gezet, was écht broodnodig om te komen waar ik nu sta. Ik werk er nog elke dag aan en dat zal ik blijven doen.

ZET NOG MAAR EVEN DOOR. PROBEER NOG WAT LANGER

Wat ik me wel nog goed herinner, is de eerste keer dat ik de moed had om tegen een huisarts te zeggen dat het niet goed met me ging. Het feit dat ik dat al deed, was het bewijs dat het écht megaslecht met me ging. Ik zei dat toen niet zomaar over mezelf. Ik weet ook nog goed wat het antwoord was. ‘Misschien moet je nog even doorzetten. Kijk eens of je nog kan proberen.’ Dat was een vuistslag recht in mijn gezicht.

Woedend, huilend ben ik terug naar huis gereden. Idioot, dacht ik. Nog eens proberen. Er was niks meer om te proberen. Maar ik luisterde, en ik deed verder. Maar het ging niet. Ik moest iets doen. Ik kan het die huisarts niet kwalijk nemen. Hij had me nog nooit gezien dus kon de situatie niet goed inschatten.

Dan…een afspraak bij de psycholoog…met een klein hartje, bang en niet wetende of ik daar goed zat, ging ik binnen. Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Haar ben ik nog steeds dankbaar, want zij is diegene die na één uur tegen me zei: jij moet naar de dokter. Hier is een briefje waarop staat wat je moet zeggen en verder moet je de komende tijd niets doen.

Ze zei me ook naar welke dokter ik moest gaan. Ik had namelijk geen vaste huisarts op dat moment. Nu zie ik daar echt wel het belang van in. Een huisarts die mij toen al lang had gekend, had na dat eerste signaal direct gezorgd dat ik afstand kon nemen van mijn werk en rust zou nemen. Helaas…

Ik maakte de afspraak, ging naar die arts en las het briefje voor: “Ik ben kapot, ik kan niet meer, ik ben doodmoe. Ik heb dit briefje nodig om te zeggen dat het écht heel slecht met me gaat, want anders komt de boodschap niet over. Ik kom van de psycholoog.” Meer heb ik niet gezegd. Hij schreef me thuis. Ik herinner me verder niets meer van dat gesprek. Het enige wat ik voelde was dat ik opgelucht was dat ik rust had gekregen. Iemand had gehoord en gezien hoe het met me was. De tranen kwamen, van opluchting dit keer.

ZIJ WAS ER VOOR MIJN KIND TOEN IK DAT NIET KON

Een lange periode van lichamelijke en mentale rust volgde. Ik ben heel dankbaar dat ik in die periode thuis was, dat familie voor me zorgde, dat mijn partner alles maar dan ook alles deed, ondanks het feit dat hij écht niet begreep hoe ik me voelde. Tot op de dag van vandaag snapt hij nog altijd niets van een burn-out, maar wat ik niet vergeet, is dat hij het niet nodig heeft gehad om het te begrijpen om wel alles over te nemen wat hij kon van mij, want dat was nodig.

Dankbaar ben ik daarnaast voor mijn lieve onthaalmoeder van toen, die een unieke plaats in mijn hart heeft én in dat van mijn dochter. Zij was er voor mijn kind, in een periode dat ik dat niet kon. Zij zorgde voor mijn kind op een manier die ik niet kon waarmaken. Door gewoon te zijn wie ze was en door eigenlijk gewoon haar werk te doen (met hart en ziel doet ze dat nu nog steeds trouwens), zorgde ze ervoor, zonder dat zij dat zelf wist, dat ik een beetje minder schuldgevoel had omdat ik niet de mama was die ik kon zijn.

Ik wist dat mijn dochter bij haar in zo’n goede handen was dat dat een héél klein beetje de pijn kon verzachten voor mij, want ik kon dat niet. Ik kon er niet voor haar zijn, niet voor anderen, ik kon er amper voor mezelf zijn.

Mijn dochter heeft weinig beseft in die periode. Ze was amper een jaar toen het ontplofte bij mij. Ik kan nu veel milder zijn voor mezelf en zien dat ik wél goed voor haar zorgde, dat ik deed wat ik kon en haar naar de onthaalmoeder laten gaan, terwijl ik thuis was, het beste was wat ik voor haar kon doen.

Mijn hart breekt als ik nu mama’s in mijn praktijk zie die hiermee worstelen. Ze zijn thuis omdat ze op zijn, maar ze moeten voor hun kind zorgen. Alleszins die overtuiging hebben ze. Ze vragen geen hulp, niet aan familie, niet aan crèches of onthaalmoeders. Ze moeten het allemaal zelf doen.

Als ik één ding geleerd heb dan is het wel dat je voor jezelf moet kunnen zorgen in functie van goed voor je kind te kunnen zorgen. Had ik verder gedaan, hoe ik destijds bezig was? Dan was ik een gefrustreerde, uitgeputte mama geweest. En nu waarschijnlijk nog. Daar heeft niemand iets aan.

EERST JIJ EN DAN IK. EERST IK EN DAN JIJ.

Anja Pairoux leerde me dat je eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten en dan pas dat van je kinderen. ‘Wat zegt ze nu’, dacht ik de eerste keer toen ik dat hoorde in een opleiding. Ik dacht écht dat ze niet goed wijs was.

Ik denk er vandaag helemaal anders over. Eerst ik en dan jij, is een stelling die heel vaak voor mij opgaat, óók als het over mijn eigen dochter gaat. Egoïstische moeder denk je? Totaal niet. Er zijn momenten dat ik heel bewust kies om mijn eigen noden voor die van mijn kind te laten gaan omdat ik weet dat dit op lange termijn ook in haar voordeel speelt.

Daarnaast is ‘eerst jij en dan ik’ ook vaak van toepassing. Veel meer bij mijn dochter dan bij andere mensen. Je hebt het recht om dit elke dag, eender bij wie, eender waar telkens opnieuw af te toetsen in functie van de situatie, hoe het met je gaat die dag en wat voor jou belangrijk is in die specifieke relatie.

Ik wil mijn dochter leren dat ik er voor haar ben als ze me nodig heeft, maar ik wil haar ook leren dat ze het ook zonder mij kan. Zo wordt ze een zelfzekere en zelfstandige jongedame die op haar beurt kan gaan experimenteren met zorgen voor zichzelf en zorgen voor anderen. ‘Jij en ik ook’… is soms een gulden middenweg.

Na een heel lange periode van rust en thuis zijn, kon ik met héél kleine stappen terug de draad opnemen in het leven van alledag: eten maken, boodschappen doen, zorgen voor…, het begon héél traag te verbeteren. Maar het duurde lang. Heel lang. Het was veel te ver gekomen. Niet iedereen in een burn-out gaat zo diep. Je kan er ook sneller bij zijn, je kan sneller de signalen oppikken, je kan beter omgaan met jezelf. Het kan.

Het verloop van een burn-out is bij iedereen anders. Dit is mijn persoonlijk verhaal. Het kan bij jou anders zijn, het kan langer duren of het kan sneller verbeteren. Er zullen zeker punten van herkenning zijn. Bij mij was het trouwens een combinatie van een job en een werkomgeving die niet langer bij me paste, de manier waarop ik met mezelf omging binnen mijn samengesteld gezin, als dochter, vriendin, op mijn werk, aan de kassa van de Delhaize, … ik wilde overal en in alles de perfectie nastreven. Zo had ik het geleerd. Gaat het goed? Dan kan het nóg beter.

SHE GAVE ME MY POWER BACK

De eerste stap, en waarschijnlijk ook de belangrijkste was het besef dat ik loopbaanbegeleiding wilde gaan volgen. Ik moest iets doen en dat was het enige wat ik kende. Ik koos mijn loopbaanbegeleider puur op gevoel. Haar naam is Fran en het was een schot in de roos.

Nu jaren later, zijn we vriendinnen, (ex)collega’s, … en heeft ook zij een heel bijzondere plaats in mijn hart. Oké het cliché zegt, ‘je hebt het allemaal zelf gedaan’. Maar ik heb haar verdorie wel nodig gehad om mij uit de modder te sleuren waarin ik tot aan mijn knieën zat.

  • Zij gaf mij zelfvertrouwen, ze liet me zien wat ik allemaal al had bereikt.
  • Zij was diegene die mij liet inzien dat ik écht wel veel in mijn mars had, veel te hard gewerkt had en veel te weinig rekening had gehouden met mezelf.
  • Zij liet me inzien dat de omgeving waarin ik toen werkte écht niet (meer) bij me paste. Ik werd er niet gezien voor wie ik was en voor wat ik deed.

Het had een nefast slechte invloed op mij, ik die zo al perfectionistisch in het leven stond. Ik wist al snel dat het geen plaats voor mij was om te blijven…

She gave me my power back. Voor het eerst geloofde ik er terug in dat ik misschien toch nog iets anders zou kunnen gaan doen met mijn leven dan pakweg een simpele administratieve job, een winkelbediende of een eenvoudige baan in een fabriek.

Ik sleurde mezelf terug recht. Met vallen en opstaan. Met periodes van meer energie en weer periodes zonder energie. Het was een moeilijke weg, waarin ik veel steun had kunnen gebruiken en er niet naar vroeg. Daar heb ik spijt van.

Ik wilde het nog steeds alleen doen. Het was toch een vorm van schaamte dat me weerhield om het te laten zien. Ik zou dat nooit meer zo doen. Jammer genoeg had ik op dat moment liever een gebroken been dan een burn-out. Met een gebroken been moest ik namelijk niet uitleggen waarom ik thuis was. Ik moest geen verantwoording afleggen. Nadien leerde ik dat ik aan niemand verantwoording MOEST afleggen. Ik was vooral in gevecht met mezelf.

De periode die volgde was een periode van trial and error. Wat kon én mocht, was het volgen van opleidingen dus dat deed ik. Ik kreeg er weer energie van. Met de auto op de autostrade was in die periode nog een marteling, met veel tranen, tientallen tussenstops langs de tankstations en diens toiletten (waar Thank God telkens een plaatsje was voor mij) en veel telefoontjes naar mijn vriend dat ik alweer de weg kwijt was of dat ik bang was dat ik het niet ging kunnen, maar ik deed het. Het waren stappen die nodig waren in mijn herstel. Ik deed het!

MIJN LICHAAM IS KAPOT

Loopbaanbegeleiding, opleidingen, nieuwe plannen maken, leren nee zeggen, oefenen met de nieuwe Annick en de manier waarop ze met zichzelf omgaat, luisteren naar dokters en specialisten, luisteren naar goede en slechte raad die altijd goed bedoeld is, luisteren naar mijn lichaam en naar mijn eigen gevoel (dat altijd klopt) en gas geven, sámen met de andere voet op het rempedaal: dat was mijn beste medicijn.

En ook echte medicijnen. Die had ik nodig en nu nog. Ik kan niet meer zonder medicatie. Mijn lichaam is zo fel kapotgegaan dat ik me erbij neergelegd heb dat dit ook zo zal blijven. Mocht het toch nog veranderen, dan ben ik blij. Mocht dat niet zo zijn, dan is het ook dik oké. Ik ben niet meer onbezonnen. Ik zorg nu voor mezelf, op elk gebied.

Personal trainer Wouter zocht ik op om mijn lichaam er weer bovenop te krijgen. Was dat een tegenvaller. Mijn lichaam weigerde dienst. Opnieuw tranen, zwakheid, teleurstelling, maar ik bleef gaan. Tot op de dag van vandaag kan ik fysiek (nog) niet aan wat ik zou willen. Van sporten kwam er niet veel in huis.

Wel werd ik bij Wouter gemotiveerd, geïnspireerd en nogmaals kreeg ik bevestiging dat ik door moest gaan met de stappen die ik al had gezet. Zet door, hou vol, ga verder, laat niet los,… Ik moet één van de minst sportieve mensen geweest zijn die hij over de vloer kreeg, maar ik was zeker niet de minst gemotiveerde om er iets van te maken. Integendeel!

Ik veranderde van job en kwam terecht in een omgeving waar het mogelijk was om op een andere manier met mezelf om te gaan. Had dat ook gelukt in mijn oude werkomgeving? Misschien wel, maar het was voor mij te ver gekomen. Er was te veel veranderd, ik had er te veel verdriet gehad, afscheid genomen van collega’s, te veel, te hard, té….  Ik wilde dat hoofdstuk afsluiten. Het was met pijn in het hart. Want ik had er ook veel geleerd. Het was mijn eerste job. Mijn loyaliteit speelde me parten. Het was de juiste stap.

Een nieuwe job in combinatie met mijn bijberoep brachten terug een sprankeling in mijn werkleven. Ik merkte dat ik op een andere manier met mezelf en met anderen omging. Ik ben die werkplek en de collega’s daar zo dankbaar. Zij hebben me geleerd wat normaal is: Fouten maken mag. Je vergissen of terugkomen op een beslissing is oké. Warmte en persoonlijkheid op de werkvloer is nodig. Zorgen voor jezelf is belangrijk, ook op het werk. Werk is niet hét belangrijkste. En ik kan zo nog wel even doorgaan.

De maanden ging voorbij, mijn stappen bleven komen, … veel sneller dan verwacht ging een bijberoep over in een hoofdberoep en verliet ik de plaats waar ik die mooie lessen heb geleerd. Ik ben nu meer dan ooit blij met wie ik ben en wat ik doe. Ik koos voor vrijheid, voor mijn eigen weg. Die weg is niet altijd even makkelijk, maar dat heb ik ook niet gevraagd en dat is niet wat ik nodig heb. Ik kies voor mij, mijn gezin, mijn eigen keuzes. Elke dag opnieuw heb ik de keuze om hard te werken én tegelijkertijd te luisteren naar mijn lichaam.

HET WAS ZOT. HET WAS EROVER. MAAR HET WAS ZO NODIG!

Het was wat ik nodig had. Het was voor mij een hardleerse wake-up call. Wie niet horen wil, moet voelen. Dat heb ik geleerd. Het was geen straf. Ik leerde dat het juist een cadeautje is dat je krijgt. Een cadeautje waar je veel van kan leren. Eentje dat je nog helemaal moet uitpakken, soms met wel 7 lagen inpakpapier er rond, maar eens je het vasthebt, laat je het nooit meer los.

Veel van mijn klanten trekken een gek gezicht als ik dat zeg. En terecht. Ik zou het ook niet geloven als ik het niet zelf had ervaren. Ik kan je wel alvast verklappen dat ik na heel veel trajecten nog een mail, sms, whatsapp, … krijg met een bedankje, een update over hoe het met ze gaat én dat ik gelijk had over dat cadeautje…

Ik ben me er nog heel vaak van bewust dat ik een burn-out nodig heb gehad om te staan waar ik nu sta en om te zijn wie ik nu ben. Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu op een manier in het leven sta die past bij wie ik ben en bij wat ik nodig heb. Het maakt me veel gelukkiger dan dat ik voordien was, ook al had ik dat toen niet in de gaten. Ik kan oprecht zeggen dat ik nu veel meer uit het leven haal en dat dit veel meer lijkt op écht leven voor mij.

Voordien was ik me er trouwens ook niet van bewust dat het niet oké was, hoe ik met mezelf omging. Ik vond het doodnormaal om hard te werken, om altijd ja te zeggen, om weinig tot geen rekening met mezelf te houden, om me aan te passen, om mezelf weg te cijferen, … en zo kan ik nog lang doorgaan. NORMAAL vond ik het! Als ik dat nu herlees, denk ik bij mezelf: ZOT! Dat gaan we niet meer doen.

Als toen iemand me had gezegd dat ik mijn burn-out als een cadeautje moest zien…dan weet ik niet wat ik op dat moment had gezegd of gedaan. Dankbaar zou ik alleszins niet geweest zijn. Integendeel…

Als ik geen burn-out zou hebben gehad, zou ik nu een totaal ander leven hebben en dat zou écht geen beter leven geweest zijn. Integendeel. Of ik daar toen ook zo over dacht toen ik er midden in zat? Neen! Totaal niet. Van dankbaarheid was toen absoluut geen sprake, laat staan van het besef dat ik erop zou vooruitgaan, na mijn zogezegde herstel. Een herstel dat naar mijn aanvoelen, toen, nooit meer voor 100% zou lukken.

En dat klopt…het is nooit meer voor 100% hetzelfde geworden als voordien. Gelukkig! Ik ben heel dankbaar dat ik geleerd heb, over een langere periode, om op een andere manier met mezelf om te gaan. Het maakt niet alleen mijn leven een stuk makkelijker, het maakt vooral mijn lichaam een stuk gezonder.  Het maakt mij gelukkiger en ook de mensen om me heen.

BURN-OUT ALS EEN CADEAUTJES-GEVOEL? NO WAY.

Op het moment dat ik zelf crashte jaren geleden, had ik voor de buitenwereld, en initieel ook voor mezelf, een zware opstoot van mijn chronische darmziekte Colitis. Ik kreeg hiervoor de nodige medicatie en moest vooral mijn lichaam laten rusten, want dat was letterlijk kapot vanbinnen. Ik had het veel te ver laten komen.

Veel later, toen ik ergens in mijn medisch dossier iets las dat leek op een ‘burn-out’-term begon ik voorzichtig in te zien dat ik naast het excuus van mijn Colitis, gewoon op was en dat dit al veel langer aan de gang was. Colitis was uiteindelijk een signaal dat mijn lichaam me gaf dat ik ermee moest kappen dus kapte mijn lichaam met mij. Het gaf het op. En dat heb ik geweten. Ik kan niet omschrijven hoe slecht ik me mentaal en fysiek gevoeld heb. Cadeautjes-gevoel? No way.

En ook dan…kon ik fantastisch goed verstoppen hoe (slecht) het met me ging. Zo ontdekte ik pas jaren later na die bewuste periode dat zelfs de dichtste vrienden niet wisten hoe het toen met me gesteld was. Verbaasd was ik om dat te horen, maar toen begon de puzzel wel te kloppen.

ONVERANTWOORD EN DOM! ZO GING IK MET MEZELF OM.

Destijds had ik namelijk niet het gevoel dat men mij begreep, dat er rekening werd gehouden met mijn ‘toestand’. Er was schijnbaar geen begrip. Natuurlijk niet! Hoe kan er ook begrip zijn als je het aan niemand laat zien. Er viel ook niets te begrijpen.

Geloof het of niet, maar zelfs mijn partner heeft de ernst ervan pas heel laat ingezien. Ik verweet hem dat natuurlijk. Maar eigenlijk was dat niet eerlijk. Hoe kon hij in godsnaam zien wat er aan de hand was als ik hem niets gaf, ik niets liet zien, niets vertelde hoe zwaar ik het had en vooral…niets vertelde over hoe ernstig mijn lichaam eraan toe was.

Onverantwoord en heel dom. Ik kan het niet anders noemen. Maar dat was nu eenmaal de manier hoe ik met mezelf omging. Ik wist niet beter. Het was tijd voor mijn cadeau! Ik leerde in die tijd een heel belangrijke les: “Hoe ga ik op een andere manier met mezelf om zodat ook andere mensen mij op een andere manier gaan behandelen.” Ik leerde dat het niet de anderen waren die iets anders moesten doen voor mij. Ik leerde dat ik het was, die moest veranderen.

Ik had een plan! Ik ging aan mezelf werken! En ik zou er niet meer mee stoppen.

IK BELOOF JE NIET DAT HET HEMEL OP AARDE ZAL ZIJN

Ik kan je niet vertellen hoe het bij jou is. Ik kan je niet vertellen hoe jij je zal voelen. Ik kan je alleen mijn verhaal vertellen.

Ik schrijf hier niet alleen over, ik pas dit ook toe. Walk the talk weet je wel! Elke dag opnieuw hou ik hier rekening mee. Ik moet (gelukkig) wel. Mijn lichaam houdt me echt alert. Ik voel het heel snel als ik weer over mijn grenzen ga. Yep…daar ga ik weer, denk ik dan. Goed bezig Annick. Ik weet dan dat ik rust moet nemen, of meer medicatie of mijn planning structureel moet aanpassen in de weken die volgen. Dit is en blijft iets waar ik aandacht voor moet en wil hebben. Ik zou het niet meer anders willen. Het is wie ik ben en wat ik nodig heb.

Ik beloof je dan ook niet de hemel op aarde als je in traject komt. Wat ik wel doe? Ik leer je om op een andere manier met jezelf om te gaan. Een manier die echt werkt. Niet iets wat in de boekjes staat beschreven, maar iets wat écht is en niet perfect. Je zal slechte dagen hebben, je zal goede dagen hebben en je zal fantastische dagen hebben. Bovenal zal je écht gaan leven en leren wie je bent en wat je wil doordat je zelf bepaalt waar jij naartoe wil.

Voor je effectief kleine en grote stappen wil zetten, richting een nieuwe uitdaging of een leven met meer voldoening, is het écht wel nodig dat je grondig onderzoek doet naar wat jij wil, wie jij wil zijn en waar jij naartoe wil. Doe je dat niet? Dan loop je verloren in het bos van wensen en verlangens zonder een duidelijk doel.

7 Stappen die wij samen zetten om jou erbovenop te krijgen.

Ik ga heel graag met jou aan de slag om jou dit te leren. Het lijkt onoverkomelijk, maar niets is minder waar. Waarom zou je het moeilijk houden als het ook makkelijker kan? Het hoeft niet zo’n strijd te zijn zoals het tot nu toe altijd al is geweest. Jij verdient een leven dat minder zwaar is en een manier van omgaan met jezelf die gezonder is voor jou én voor de mensen in je omgeving.

Wat doen we dan precies voor jou?

  1. Je leert heel concreet wat je energie geeft en wat energie van jou vraagt. Waar ga je naar op zoek? Wat ga je beter uit de weg?
  2. Je leert wat je kan doen om je batterij weer op te laden als die plat is. Wat heb je nodig?
  3. Je krijgt een helder en concreet beeld over wat er op dit moment in jouw leven echt belangrijk is binnen je werk en je gezin. Wat zijn jouw waarden? Wat geeft jouw leven richting op dit moment?
  4. Je onderzoekt je (werk)situatie op dit moment en je (werk)verleden. Waar zat het goed? Waar loopt het mis? Hoe kan je dit anders aanpakken in de toekomst?
  5. Je maakt keuzes in functie van jouw waarden. Waardengericht leven wordt na verloop van tijd een automatisme
  6. Je leert vertrouwen op je eigen gevoel en écht leren luisteren naar je lichaam. Een nieuwe dosis zelfvertrouwen zorgt hiervoor. Die krijg je door het doorlopen van een traject en een duidelijk zicht op wie je bent en wat je nodig hebt.
  7. Je leert op een andere manier met jezelf omgaan. Er wordt ruimte gecreëerd tussen jezelf en je gedachten. In die ruimte is er plaats om op een zachte manier met jezelf om te gaan en om afstand te nemen van oordelen over jezelf.

 

Wil je hier meer informatie over, zit je met vragen of heb je behoefte om je verhaal te delen met mij? Ik hoor het graag.

Warme groet

Inschrijven voor een gratis infogesprek

Als je tijdens deze Corona-pandemie liever geen face-to-face gesprek voert, dan kan je bij Mathil&ik ook een e-coaching sessie inplannen via Google Meet, Skype, Whereby, FaceTime, … Jouw coach informeert je over de mogelijkheden.

Schrijf je hieronder in voor een vrijblijvend infogesprek en we contacteren je binnen de 2 werkdagen.